Overasseltse Boys 3 goes Turkyyy

Het was zo’n beetje rond ons jaarlijkse uitje in Winterberg, waar onze grote vriend en knuffelturk Hagi spontaan tegen ons zei: Ik neem jullie allemaal mee naar Turkije, ik wil jullie mijn land laten zien. Dit was voorheen wellicht niet eens denkbaar geweest door programma’s als Opsporing Verzocht en vice versa, want die geven een totaal verkeerd beeld van onder andere de Turkse gemeenschap. En laten we niet vergeten dat wij Nederlanders, zeker in het buitenland, ook niet van die lieverdjes zijn.

De koppen werden bij elkaar gestoken en Hagi, Karel en Guven vanaf nu te noemen Guus (ja beste jongen, we gaan ’t niet moeilijker maken), afgelopen seizoen hoorde we iedere keer weer “ gezondheid” roepen als we Hagi riepen in het veld, dus Guven is Guus vanaf nu😉. De geste  alleen al was natuurlijk fantastisch, maar om nu Hagi helemaal alleen voor al die kosten te laten opdraaien voelde niet echt goed. In overleg is er toen besloten per persoon een bijdrage te doen, waarvan we nu weten dat het bij lange na niet de kosten dekt van dit fantastische weekend.

Het programma werd geregeld en de reis besproken. Om naar buiten toe herkenbaarheid uit te stralen van dit sterren ensemble, werden er in aller ijl nog shirts bedrukt om aan alle twijfel een eind te maken. Helaas was er niet bij nagedacht dat dit shirt grote overeenkomstigheid heeft met het shirt van het Duitse elftal. En aangezien we vertrokken vanaf Düsseldorf was dit geen gelukkige keuze, plat gezegd een beetje Scheise💩💩!!

 

5 september was het dan zover, afgesproken werd bij de kerk te verzamelen en met vijf auto’s togen we naar Düsseldorf flughaven! Dat had hij niet alleen een knuffelturk is, maar ook nog een ritselneef bleek wel gedurende de hele reis. Aangekomen in Düsseldorf moesten we naar een adresje om onze auto’s in te leveren, zonder Hagi was dit waarschijnlijk niet gebeurd, want ja, hoe gaan we ooit onze auto terug krijgen? Maar ’t viel achteraf allemaal reuze mee. Keurig werden we afgezet bij de vertrekhal en al daar, ging Hagi weer voorop naar de incheckbalie, allemaal aan de kant; hier kommt der Manschaft aus Uberasselt. Na de noodzakelijke plichtplegingen te hebben verzorgd, wist Hagi feilloos, dat we bij vertrekhal A door de passage moesten, terwijl het toch duidelijk C op het ticket stond! Een griezel van een gender neutraal wezen maakt ons duidelijk dat we verkeerd zaten. Ach dat waren de eerste kilometers die we begonnen te lopen en naar later bleek zeker niet de laatste. We zouden vliegen om 15.40 uur en aangezien het net voor drie uur was, waarom zou je dan niet alsnog eerst eens lekker uitgebreid gaan zitten eten. We ploften met 21 man neer en gingen naar hartenlust aan het bestellen, van bier tot braadworst. Dat al vijf keer was omgeroepen boarden, was iedereen ontgaan, behalve Leon en Rob Ruhl, die keer op keer herhaalde: volgens mij moeten we echt gaan hoor😅. Er stond nog geen eten op tafel tot we hoorden: last call for Istanboel. Misschien toch wel een goed idee er naartoe te gaan. Dus de serveerster in een grote twijfeling achterlatend stormde 17 man naar het toestel, maar Hagi zou Hagi niet zijn als hij aan de balie zei: inpakken die zooi we nemen het mee. Zo kon het gebeuren dat vier man het toestel binnen kwamen bepakt en bezakt met friet en braadworst. Als een stel ongelikte beren waren we al aan het eten, voordat we überhaupt in de lucht zaten, het mocht de pret niet drukken.

 

Vervolgens vlogen in circa drie uur naar de nieuwe luchthaven in Turkije op een goeie 80 Kilometer van Istanboel. In de bus hadden we al schik voor 10 en probeerden we, alhoewel het al donker was, om toch al een glimp op te vangen van dit mooie land.

 

Na ongeveer een uur rijden arriveerden we bij restaurant Vesta, wat prachtig aan de kust gelegen is en uitzicht heeft over de zee. We werden naar de tweede verdieping geboden en daar stond in Carré een een prachtige opstelling van de tafels. We konden elkaar allemaal zien en horen en het was een aparte sfeer om op deze manier met elkaar aan tafel te zitten, met uitzicht over de zee en de zwoele wind naar binnen voelen waaien. In eerste instantie dachten we dat het een grapje was, maar de obers bleven aan het sjouwen met schaaltjes vol lekkernijen brood, water en natuurlijk bier veel bier. Hagi gaf de opdracht;  leeg is vol, bah bah dat is niet tegen dovemansoren gezegd. De tafel stond al mega vol toen er ook nog eens doodleuk een aantal planken, van minimaal een meter, werden aangesjouwd vol met vlees, heerlijk gewoon, een beetje weinig, maar we dachten dat zal nog wel goed komen😂😂😂 als een stel asielzoekers die weken niet gegeten hadden vlogen we de tafel aan, nieuwkomer Tonnie Peeters Weem liet gelijk zien dat je hem niet op een barbecue moet uitnodigen, want Sjezus waar laat die gozer al dat eten. Als hij net zo voetbalt als eet, komt het dit seizoen wel goed. Vervolgens schoof er een aantal bekenden van Hagi aan. Het was hartverwarmend om te zien, met welke liefde hij begroet werd en wat voor graag geziene gast hij is. De avond werd afgesloten met nog een ronde vlees, tuurlijk!, want zoals gezegd was het allemaal zeer weinig😂😂. Rond 01.00 uur werden we naar ons hotel gereden, de Titanic, de naam doet anders vermoeden dan de werkelijkheid, want het hotel staat er nog steeds. De kamer indeling werd gemaakt en we gingen heerlijk naar bed na een zeer geslaagde avond. Dit beloofde wat voor de komende twee dagen wisten wij al met zekerheid.

 

Vrijdag zaten met z’n allen gezellig aan het ontbijt, om om 9:00 uur weer in de bus te stappen en werden we naar de haven gereden in Istanboel. Daar had Hagi een jacht geregeld, om met onze hele groep de zee en de Bosporus op te gaan. Wat een feest. Nou, heel even hebben we moeten wachten, maar om precies klokslag 10.00 uur kwam het jacht aangevaren, groot en voorzien van twee prachtige dekken onder en boven. We werden op de boot geïnviteerd door een matroos, die naar het zich liet aanzien, de avond ervoor een flink portie klappen had gehad, gezien de pleister die meer dan een kwart van zijn gezicht bedekte. Ach, we zitten allemaal wel eens ergens aan wat niet door de beugel kan zagen we een hoop van onze groep denken. Aan boord gestapt vaarde het schip de haven uit en zette koers richting een rustige baai waar het anker uitging. Op het dek stond een mega ton gevuld met ijs en bier en de tafels stonden vol met pinda’s en chips. In de baai kregen we gelegenheid om een uurtje of twee heerlijk te zwemmen. Er verdwenen eerst een paar tenen in het water om de temperatuur te polsen, mwah, gaat best zeiden er een paar, maar niks was minder waar hoor, het was tering koud. Het was Leon en later Jasper die als eerste er in doken en niet veel later lagen we er met z’n allen in. Eenmaal erdoor was het goed te doen en zelf lekker, onze oudgediende Willy plonsde er ook in, maar gezien het feit dat Willy zijn brilletje niet op had en meende op het eiland naakt recreatie gezien te hebben zwom Willy als een dolle richting het eiland, het hoofdje, toch niet de kleinste😂😂, werd kleiner en kleiner. Na ongeveer een half uur bereikte Willy de oever en stond als een ware Robinson Crusoe de dikke lul uit te hangen. Maar ja, wat moet je op een eiland waar alleen rotsen je vrienden zijn. Free Willy besloot dan ook maar, om weer terug te zwemmen en sloot zich, na een half uurtje, weer aan bij de groep. Kort erna werd het sein gegeven het anker te lichten en vaarde we koers richting één van de prinsen eilanden. Een eiland waar auto’s niet welkom zijn. Aangekomen op het eiland spurtte Hagi er met  zijn korte pootjes weer lustig op los en voor we het wisten stonden we voor een uitdragerswinkel, waar…😡 mountainbikes voor ons klaar stonden. Ik dacht hardop het zal toch niet waar zijn, maar niks was minder waar. Hagi deelde er 20 uit en gezamenlijk gingen we zo het eiland verkennen. Ik kan je vertellen Aachen was al zwaar klote, maar dit overtrof alles. Ik heb in een uur tijd de Alpe d’Huez, de Galibier en de Tourmalet voorbij zien komen. Tering wat een eiland. Bezweet en uitgeput kwamen we weer aan bij de verhuurshop, waar ik met liefde afstand deed van het meest gehate ding wat er bestaat. Relaxed liepen we naar beneden en kwamen aan bij een gezellig terras van een visrestaurant. Hagi ging in zijn beste Turks aan de gang om een goede prijs te bedingen en na keihard onderhandelen mochten we aan tafel plaatsnemen. Daar kregen we een heerlijke Dorade voorgeschoteld en genoten we van het uitzicht en het eten. Na een dik uur was het tijd te vertrekken, niet voordat  John mij nog even haarfijn inpeperde wat voor een geweldige wielrenner ik ben, door mij een passend souvenir te geven. Ja, dat is deze groep wel toevertrouwd om iemand op de hak te nemen, dat blijft tenslotte het mooiste wat er is. Het is uitdelen maar ook incasseren en alles met een knipoog.

 

Aangekomen bij de boot vertrokken we weer op ons pad en zette het koers onder een aantal bruggen door, om naar een goed half uur, aan te leggen bij een andere haven. En ja hoor, daar stond ze dan de Turkse verrassing bij uitstek, dat zal toch niet onze buikdanseres zijn, hoorde je de hele groep denken, “ we trekken ze uit mekaar” , zag je als tekst in de wolkjes staan, boven het hoofd van een ieder. Naast deze fraaie dame stond er ook een kwartet zigeuners klaar om aan boord te komen, bepakt met violen en trommels. De boot vaarde de plas weer op en de muzikanten begonnen naar hartenlust te spelen. Hagi kwam langs ons met een dik pak Turkse lira’s, het moet niet veel gekker worden, eerst ons meenemen op deze geweldige dagen en nu krijgen we er nog geld bij ook, maar al snel werd duidelijk dat het bedoeld was als fooi voor de muzikanten. Donder op dachten wij, we gaan toch zeker geen geld in de viool doos douwen terwijl er aan boord ook nog een andere doos is, maar we werden gerustgesteld, we zouden nog meer van dit monopoly geld krijgen. Onze zigeunertjes speelde er op hartenlust op los, aangespoord door Hagi, die even haarfijn uitlegde aan het kwartet, dat schooien om geld niet gewenst is. Na drie kwartiertjes werd het kabaal van boord gegooid. De onrust nam toe in de groep, nu moest ze wel komen, strategisch werden er plekken ingenomen voor goed zicht en zo min mogelijk kwetsbaarheid💃😂. De muziek ging aan en jawel hoor daar kwam ze dan, in een weinig omhuld  kleedje, mint groen en voorzien van een paar heerlijke, gekochte, jongens. Ze heupwiegde er vrolijk op los en gooide haar dijen van  links naar rechts over het dek. Het werd tijd om het geld richting haar doosje, uhhhhh 🙈😅😂ik bedoel kleding te brengen.  Omdat het geen alledaags gebeuren is tussen (althans niet voor allemaal) werden we er toch een beetje onwennig van en de ozo grote monden maakte plaats voor rode blos op de wangen, het mocht de pret niet drukken we hadden een geweldige middag.

 

Tja Hagi, we zullen nog een keer terug moeten want we hebben geen reet gezien van de Bosporus😂😂. Na de lange tocht meerde ons jacht weer aan bij t vertrekpunt! Hier werden we weer naar onze bus gebracht, die ons weer richting ons hotel bracht, maar in de stad met 18 miljoen inwoners ben je niet zomaar door het verkeer naar bleek, en kwamen we rijkelijk te laat in het hotel voor het geplande vervolg van ons programma.

 

We zouden namelijk naar de hammam gaan, daar hadden we een totaal verkeerde voorstelling van, want wij dachten daar dikke kerels aan te treffen schaars gekleed, die ons van links naar rechts in de natte ruimte zouden gooien Ten einde daar zelf de meeste schik van te hebben. Maar Hagi had wederom alles uit de kast getrokken,  om er voor te zorgen, ondanks dat we flink te laat waren, dat het toch door kon gaan, zo mochten we ons omkleden in enkel een  doekje en een badhanddoek.Maar eenmaal aangekomen in de natte ruimte wisten we niet wat onze ogen zagen; vijf prachtige Thaise dames stond ons op te wachten; please cum to me zeiden ze😉🔥😋. We mochten plaatsnemen op een marmeren plaat en het begon allemaal heel onschuldig met lekker warm water wat over ons heen werd gesprenkeld, maar toen kwam het, een scrubwashandje, voelde als schuurpapier, ging over onze body’s  en ik kan je vertellen het had niet veel langer moeten duren of ik had ons Thais popje verteld, dat het ook heel anders kan. Maar je hoorde ze denken zo van; wat Happy End, ik breng jou naar je End!!👻 Maar naar het schuurwerk, kwam dan toch eindelijk de zeep en werden we heerlijk gewassen. Het had nog uren mogen duren, maar helaas, ook gezelligheid kent zijn tijd.

 

Na deze verwennerij hebben we ons op de kamer omgekleed en zijn we naar een plaatselijk restaurantje gereden waar we een heerlijke wrap en water hebben genuttigd. En alsof het nog allemaal niet genoeg was, gingen we weer in de bus en wist Hagi te melden, dat we naar hét specialiteitenrestaurant gingen van de baklava. Dit toetje was  zo luchtig dat we niet eens meer naar de bus hoefde  te lopen, maar als het ware er heen zweefde!Tering, de kronen stonden overdwars in mijn mond, zo zoet als dit was, maar niettemin heerlijk.Zo kwam er een einde aan onze eerste dag,  moe maar voldaan streken we neer in ons bedje, met het napraten op de kamer zeiden we tegen elkaar; het lijkt wel of we hier al een eeuwigheid zijn zoveel hebben we al gedaan en het is pas 24 uur. Het belooft weer wat voor morgen bekaf vielen we in slaap.

 

Zaterdag zaten we om 9:00 uur aan het ontbijt, om om 10:00 uur te vertrekken naar het Aziatische gedeelte van Istanboel, om daar een aantal bezienswaardigheden te gaan bezoeken. De avond daarvoor vroeg ik nog aan Hagi moeten we veel lopen, neuuuu was het antwoord, dus ik dacht oké doe ik lekker mijn slippers aan, nou dat heb ik geweten we hebben die dag maar 17 tot 18 km gelopen. Aangekomen in het oude Aziatische gedeelte zette  Hagi er de  pas weer in en de groep volgde gehoorzaam na een 1/2 uur stonden we bij de oudste kerk van Istanboel, waar christenen, orthodoxen en moslims door de geschiedenis heen bezit van hadden genomen. Nu dient het als museum en mochten wij de pracht en praal bewonderen van dit fraaie bouwwerk. Het is ongelofelijk hoe ze toentertijd dit allemaal voor elkaar hebben weten te krijgen. Hagi wist met zijn onderhandelingstechniek een tolk zover te krijgen dat hij ver beneden zijn prijs ons begeleide en loodste ons langs een hele lange rij en in no-time  waren we binnen. Laten we eerlijk zijn dit was ons zonder Hagi nooit gelukt. Binnen was het één en al pracht en praal om te zien en ademloos luisteren we naar de geschiedenis verhalen van de tolk en onze Guus. Na een dik uur stonden we weer buiten en ging Hagi weer voorop, naar de bazaar van Istanboel, dit moet je gezien hebben, zoveel mensen zoveel winkeltjes en zoveel  nep, In Nederland zouden het de natte droom van iedere opsporingsambtenaar zijn om zoveel imitatie producten op kilometers lange straatjes te zien. Het was geweldig hier rond te lopen.

 

Na een korte maar zeker niet minder lekkere lunch togen we weer verder gingen we over de brug naar het Europese gedeelte, waar we… Godverdomme… weer de Alpe d’Huez op konden, het mag de pret niet drukken en door een zeer drukke winkelstraat, met zoveel westerse winkels kwamen we na een 1,5 km, op het plein van Istanboel. Dit is hét plein, waar nu een festival aan de gang was, maar waar ook iedere demonstratie begint en het ook dikwijls uit de hand loopt. Na enig oponthoud zijn  we weer in dezelfde straat terug naar de brug gelopen, die de verbinding legt met Aziatische gedeelte. Ik zei voor de gein: dan zullen we daar wel iets gaan drinken en net zo was het, weer een kleine 7 km maar nu door een immens drukke allee van mensen. Ik vond het persoonlijk wel een van de meest indrukwekkende dingen, zoveel mensen op de vierkante meter, de Nijmeegse zomerfeesten zijn er een peuleschilletje bij.

 

Na een dik uur lopen, kwamen we, naar wat later bleek, ons eindstation. Heerlijke pullen bier waren onze beloning voor een tocht door Istanboel. We hadden het voor geen goud willen missen, want wat is dit een mooie stad. Het bier vloeide rijkelijk en even later hebben we ook nog een lekkere maaltijd ontvangen, daarna kregen we de uitbater zover om onze muziek, Nederlandstalig, op te zetten. Van Django Wagner tot Hazes galmde door de straten. Het werd een feest van jewelste met dansen op straat of op een olieton 😅🙈en het bier bleef maar komen en komen en ook de raki werd fles na fles burgemeester gemaakt. We waren uitgelaten en vrolijk, zonder dat er ook maar iemand uit de toon viel, een grote pluim voor onze groep, want overal waar we geweest zijn hebben we ons visitekaartje afgegeven, OVB 3de elftal zijn top gasten. Hagi zat als een dolle te slurpen aan de waterpijp en ik weet niet wat er in zat, maar zijn grijns werd groter en groter, mooi om te zien en ik meende ook te kunnen bespeuren dat er een last van hem afviel, omdat het allemaal zo geslaagd verlopen was. Circa één uur ‘s nachts werd het sein gegeven om naar het hotel te gaan, maar bier en zijn raki hadden de uitwerking niet gemist, ik een Rudy zaten met de kotszakjes in de hand in de bus, wat natuurlijk voor grote hilariteit bij de andere zorgde, die de dag erop wel hiervoor werden gestraft. Eenmaal uit de bus spoedde ik me naar de overkant om een vinger in mijn keel te steken en me te ontlasten van alles wat in de weg zat🤮🤮. Dat ik daarbij ook mijn slippers volledig onder kotste is een klein detail, beste Karel zette mij met slippers en al onder de douche en Jeroentje was weer fris en fruitig . ‘s ochtends bij het ontbijt zagen we dat de avond er flink ingehakt had, Jan Thelosen zat zwetend in de bank, dit hadden we nog nooit eerder bij Jan gezien, niet  op het veld maar zeker niet in de kroeg! Na een kort ontbijtje vertrokken we met de bus naar het vliegveld. Ook daar moest Hagi en Guus weer alle registers open trekken, om de aanwezige ambtenaren duidelijk te maken dat de sterren van OVB 3 niet in een rij gaan staan, maar voor we t wisten had hij ook dit weer voor elkaar! Hagi kent geen nee😂😂. Koers werd gezet naar vliegveld Düsseldorf en nu maar duimen dat onze auto’s niet verkocht zijn, want tja je weet maar nooit. Niks was minder waar, keurig op een rijtje stonden onze vehikels klaar om de rit naar good old Overasselt  te gaan maken. Tja en toen sloeg het noodlot toch nog toe, een vrouwelijke Duitse ambtenaar verbood mij om door de slagboom te rijden en delegeerde mij naar een andere inrit, mijn auto stond iets te ver en ik moest uitstappen om het kaartje te pakken, niet wetende dat mijn auto nog in de achteruit stond en begon te rijden terwijl mijn portier open stond en zo ramde ik de parkeerkast en bracht grote schade aan mijn deur maar ook aan de kast, de vrouwelijke Duitse ambtenaar hoorde het geluid, maar kon het niet zien en ik kon het niet laten om te roepen ; het is goed zo jullie hebben nog zoveel fietsen van ons. Ik kan er nu om lachen maar als je het gevloek weglaat heb ik de eerste 10 minuten niks gezegd tot overmaat van ramp ramp reed ik in alle consternatie ook nog weer de snelweg op in plaats van de jongens op te pikken. Maar eind goed al goed kwamen we toch nog bijna gezamenlijk in Overasseltseweg aan. Jos Verstappen startte gister ook achteraan😂😂

 

Met dit verslag is er een eind gekomen aan iets, wat we waarschijnlijk nooit meer zullen meemaken, alhoewel, als Hagi en ons Guus zich aankomend seizoen niet bewijzen, zullen we toch afscheid van ze moeten nemen 😂😂, de twee opvolgers uit Dubai zijn al benaderd, tja want ook daar willen we natuurlijk een keer heen.

 

Nee, zonder dollen, ik denk dat ik spreek namens de hele groep, dat dit niet in dank is uit te spreken en we zullen hier dan ook nog gepast op terugkomen. Voor nu bedank ik namens de hele groep jullie: Hagi, Guus en Karel voor vier onvergetelijke dagen. Waar we nog in lengte van jaren met plezier aan zullen terugdenken en jongens wat hebben we gelachen😂😂 Bedankt!!!

 

Nummero 10 !!